تعمیر موتور آسانسور

آسانسور

نوعی ماشین کمک کابلی، سیلندر هیدرولیک یا به کمک مسیر غلتکی است که به صورت عمودی افراد یا محموله را بین طبقات، سطوح، یا عرشه های یک ساختمان، کشتی یا سازه های دیگر. آنها معمولاً توسط موتورهای الکتریکی کار می کنند که کابل های کششی و سیستم های وزنه تعادل مانند بالابر را به حرکت در می آورند، اگرچه برخی از آنها سیال هیدرولیک را برای بالا بردن یک پیستون استوانه ای مانند جک پمپ می کنند.

در کشاورزی و تولید، آسانسور به هر نوع وسیله نوار نقاله ای گفته می شود که برای بلند کردن مواد در یک جریان مداوم به داخل سطل ها یا سیلوها استفاده می شود. انواع مختلفی وجود دارد، مانند آسانسور زنجیری و سطلی، نوار نقاله مارپیچ دانه با استفاده از اصل پیچ ارشمیدس، یا زنجیر و پارو یا چنگال آسانسورهای یونجه. زبان‌هایی غیر از انگلیسی، مانند ژاپنی، ممکن است به آسانسور با کلمات قرضی بر اساس آسانسور یا آسانسور اشاره کنند.

با توجه به قوانین دسترسی به ویلچر، آسانسور اغلب یک الزام قانونی در ساختمان های چند طبقه جدید است، به ویژه در جایی که امکان استفاده از رمپ ویلچر وجود ندارد.
اولین اشاره شناخته شده به آسانسور در آثار معمار رومی ویترویوس است که گزارش داد ارشمیدس (حدود 287 قبل از میلاد – حدود 212 قبل از میلاد) اولین آسانسور خود را احتمالاً در 236 قبل از میلاد ساخته است. منابع مربوط به دوره‌های بعد از آسانسورها به عنوان کابین‌هایی روی طناب کنفی یاد می‌کنند که توسط افراد یا حیوانات تغذیه می‌شوند.

کولوسئوم رومی که در سال 80 پس از میلاد تکمیل شد، تقریباً دارای 25 آسانسور بود که برای بالا بردن حیوانات تا طبقه استفاده می شد. هر آسانسور می‌تواند حدود 600 پوند (270 کیلوگرم) (تقریباً به وزن دو شیر) را تا 23 فوت (7.0 متر) با حداکثر نیروی هشت مرد حمل کند.

در سال 1000، کتاب اسرار ابن خلف المرادی در اسپانیای اسلامی استفاده از دستگاه بالابر مانند آسانسور را برای بلند کردن یک قوچ بزرگ برای تخریب یک قلعه توصیف کرد.

در قرن هفدهم، نمونه اولیه آسانسورها در ساختمان های کاخ انگلستان و فرانسه نصب شد. لویی پانزدهم فرانسوی در سال 1743 برای یکی از معشوقه هایش در کاخ ورسای به اصطلاح “صندلی پرنده” ساخته بود.

آسانسورهای باستانی و قرون وسطایی از سیستم های محرک مبتنی بر بالابرها و بادگیرها استفاده می کردند. اختراع سیستمی بر اساس درایو پیچ شاید مهمترین قدم در فناوری آسانسور از زمان های قدیم بوده که منجر به ایجاد آسانسورهای مسافربری مدرن شد. اولین آسانسور پیچ درایو توسط ایوان کولیبین ساخته شد و در سال 1793 در کاخ زمستانی نصب شد، اگرچه ممکن است طراحی قبلی توسط لئوناردو داوینچی وجود داشته باشد.چندین سال بعد یکی دیگر از آسانسورهای Kulibin در Arkhangelskoye نزدیک مسکو نصب شد.

دوران صنعتی

توسعه آسانسورها با نیاز به جابجایی مواد خام از جمله زغال سنگ و الوار از دامنه تپه ها انجام شد. فناوری توسعه یافته توسط این صنایع و معرفی ساخت و ساز تیرهای فولادی با هم کار کردند تا آسانسورهای مسافری و باری را که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند، فراهم کنند.

با شروع از معادن زغال سنگ، آسانسورها در اواسط قرن 19 با نیروی بخار کار می کردند و برای جابجایی کالاها به صورت عمده در معادن و کارخانه ها استفاده می شدند. این دستگاه‌ها به زودی برای مجموعه‌ای از اهداف مورد استفاده قرار گرفتند. در سال 1823، برتون و هومر، دو معمار در لندن، یک جاذبه توریستی جدید را ساختند و اداره کردند که آن را “اتاق صعودی” نامیدند، که مشتریان را تا ارتفاع قابل توجهی در مرکز لندن بالا می برد و منظره ای پانوراما ارائه می کرد.

در اوایل، آسانسورهای بخار محور خام در دهه بعد پالایش شدند. در سال 1835، آسانسور نوآورانه ای به نام Teagle توسط شرکت Frost and Stutt در انگلستان ساخته شد. تسمه محور بود و از وزنه تعادل برای قدرت بیشتر استفاده می کرد.

در سال 1845، معمار ناپلی، Gaetano Genovese، در کاخ سلطنتی کازرتا “صندلی پرنده” را نصب کرد، آسانسوری جلوتر از زمان خود، که در بیرون با چوب شاه بلوط و در داخل با چوب افرا پوشیده شده بود. این شامل یک چراغ، دو نیمکت و یک سیگنال دستی بود و می‌توانست از بیرون بدون هیچ تلاشی از سوی سرنشینان فعال شود. کشش توسط یک مکانیک موتور با استفاده از سیستم چرخ های دندانه دار کنترل می شد. یک سیستم ایمنی طراحی شده بود که در صورت پاره شدن طناب ها عمل کند که شامل تیری است که توسط یک فنر فولادی به بیرون رانده می شود.

جرثقیل هیدرولیک توسط سر ویلیام آرمسترانگ در سال 1846 اختراع شد، عمدتاً برای استفاده در اسکله های Tyneside برای بارگیری محموله. آنها به سرعت جایگزین آسانسورهای بخار پیشین شدند و از قانون پاسکال برای ارائه نیروی بسیار بیشتر استفاده کردند. یک پمپ آب سطح متغیری از فشار آب را به پیستونی که در داخل یک سیلندر عمودی محصور شده بود، تامین می‌کرد و به سکو که بار سنگینی را حمل می‌کرد، اجازه می‌داد بالا و پایین بیاید. وزنه های ضد وزنه و بالانس نیز برای افزایش قدرت بلند کردن استفاده شد.
هنری واترمن از نیویورک با اختراع “کنترل طناب ایستاده” برای آسانسور در سال 1850 اعتبار دارد.

در سال 1852 الیشا اوتیس آسانسور ایمنی را معرفی کرد که در صورت پاره شدن کابل از سقوط کابین جلوگیری می کرد. او آن را در نمایشگاه نیویورک در قصر کریستال در نمایشی دراماتیک و مرگبار در سال 1854 نشان داد، و اولین آسانسور مسافربری از این قبیل در 488 برادوی در شهر نیویورک در 23 مارس 1857 نصب شد.
اولین چاه آسانسور چهار سال قبل از اولین آسانسور بود. ساخت و ساز ساختمان بنیاد کوپر اتحادیه پیتر کوپر در نیویورک در سال 1853 آغاز شد. چاه آسانسور در طراحی گنجانده شد زیرا کوپر مطمئن بود که به زودی یک آسانسور مسافری ایمن اختراع خواهد شد.[13] شفت استوانه ای بود زیرا کوپر فکر می کرد کارآمدترین طرح است.اوتیس بعدها یک آسانسور ویژه برای این ساختمان طراحی کرد.

پیتر الیس، معمار انگلیسی، در سال 1868 اولین آسانسورهایی را که می توان آنها را به عنوان آسانسورهای پدری در اوریل چمبرز در لیورپول نصب کرد.

ساختمان Equitable Life، که در سال 1870 در شهر نیویورک تکمیل شد، اولین ساختمان اداری با آسانسورهای مسافری است.

در سال 1874، J. W. Meaker روشی را به ثبت رساند که به درهای آسانسور اجازه می داد به طور ایمن باز و بسته شوند.

اولین آسانسور الکتریکی توسط ورنر فون زیمنس در سال 1880 در آلمان ساخته شد.[18] مخترع آنتون فریسلر ایده های فون زیمنس را بیشتر توسعه داد و یک شرکت آسانسور موفق در اتریش-مجارستان ایجاد کرد. ایمنی و سرعت آسانسورهای برقی به طور قابل توجهی توسط فرانک اسپراگ افزایش یافت که کنترل کف، عملکرد خودکار، کنترل شتاب و تجهیزات ایمنی بیشتر را اضافه کرد. آسانسور او سریعتر و با بارهای بزرگتر از آسانسورهای هیدرولیک یا بخار کار می کرد.

584 آسانسور اسپراگ قبل از اینکه او شرکت خود را به شرکت آسانسور Otis در سال 1895 بفروشد نصب شد. اسپراگ همچنین ایده و فناوری چند آسانسور را در یک شفت توسعه داد.

در سال 1882، زمانی که برق هیدرولیک یک فناوری به خوبی شناخته شده بود، بعدها شرکتی به نام شرکت برق هیدرولیک لندن توسط ادوارد بی الینگتون و دیگران تشکیل شد. این شبکه شبکه‌ای از شبکه‌های پرفشار را در دو طرف تیمز ساخت که در نهایت 184 مایل (296 کیلومتر) گسترش یافت و حدود 8000 ماشین، عمدتاً آسانسورها و جرثقیل‌ها را تغذیه کرد.

شویلر ویلر طرح آسانسور الکتریکی خود را در سال 1883 به ثبت رساند.
در سال 1887، مخترع آمریکایی الکساندر مایلز از دولوث، مینه‌سوتا، یک آسانسور با درهای اتوماتیک را به ثبت رساند که هنگامی که کابین وارد یا خارج نمی‌شد، چاه آسانسور را می‌بست.

اولین آسانسور در هند در راج باوان در کلکته (کلکته کنونی) توسط اوتیس در سال 1892 نصب شد.

تا سال 1900، آسانسورهای کاملاً خودکار در دسترس بودند، اما مسافران تمایلی به استفاده از آنها نداشتند. پذیرش آنها توسط یک اعتصاب اپراتور آسانسور در شهر نیویورک در سال 1945، و اضافه شدن دکمه توقف اضطراری، تلفن اضطراری، و صدای خودکار توضیح دهنده آرامش بخش کمک شد.

یک سیستم محرک بدون دنده با کنترل اینورتر در آسانسورهای پرسرعت در سراسر جهان اعمال می شود. شرکت توشیبا تحقیقات خود را بر روی تریستورها برای استفاده در کنترل اینورتر ادامه داد و ظرفیت سوئیچینگ آنها را به طور چشمگیری افزایش داد و در نتیجه در پایان دهه 1980 ترانزیستورهای دوقطبی گیت عایق (IGBT) را توسعه داد. IGBT متوجه افزایش فرکانس سوئیچینگ و کاهش نویز مغناطیسی در موتور شد که نیاز به مدار فیلتر را از بین برد و سیستم فشرده تری را امکان پذیر کرد. IGBT همچنین امکان توسعه یک دستگاه کنترل تمام دیجیتالی کوچک، بسیار یکپارچه و بسیار پیچیده، متشکل از یک پردازنده پرسرعت، آرایه‌های گیت سفارشی‌سازی شده ویژه، و مداری که قادر به کنترل جریان‌های بزرگ چند کیلوهرتز است را فراهم کرد.

در سال 2000، اولین آسانسور خلاء به صورت تجاری در آرژانتین عرضه شد.
از نظر آماری، آسانسورهای کششی بسیار ایمن هستند. رکورد ایمنی آنها با هیچ سیستم خودروی دیگری پیشی نگرفته است. در سال 1998، تخمین زده شد که تقریباً هشت میلیونم یک درصد (1 در 12 میلیون) سواری آسانسور منجر به یک ناهنجاری می‌شود، و اکثریت قریب به اتفاق این موارد جزئی مانند باز نشدن درها بودند.[نیازمند منبع] از 20 تا 30 مرگ و میر مربوط به آسانسور در هر سال، بیشتر آنها مربوط به تعمیر و نگهداری هستند.

برای مثال، تکنسین هایی که بیش از حد به چاه خم می شوند یا بین قطعات متحرک گیر می کنند، و بیشتر بقیه به انواع دیگر حوادث نسبت داده می شود. ، مانند افرادی که کورکورانه از درهایی که به چاه های خالی باز می شوند قدم می گذارند یا توسط روسری هایی که در درها گیر کرده اند خفه می شوند.

در واقع، قبل از حملات تروریستی 11 سپتامبر، تنها حادثه سقوط آزاد شناخته شده در یک آسانسور کابلی مدرن در سال 1945 اتفاق افتاد، زمانی که یک بمب افکن B-25 در مه به ساختمان امپایر استیت برخورد کرد و کابل های کابین آسانسور را قطع کرد. کابل فرماندار که از طبقه 75 تا انتهای ساختمان سقوط کرد و تنها سرنشین – اپراتور آسانسور – به شدت مجروح شد (البته کشته نشد).

با این حال، حادثه‌ای در سال 2007 در بیمارستان کودکان سیاتل رخ داد، که در آن آسانسور ThyssenKrupp داعش بدون ماشین‌اتاق به‌صورت آزاد سقوط کرد تا زمانی که ترمزهای ایمنی درگیر شدند. این به دلیل نقص در طراحی بود که در آن کابل ها در یک نقطه مشترک وصل شده بودند و طناب های کولار تمایل به گرم شدن بیش از حد و ایجاد لغزش داشتند (یا در این حالتمورد، سقوط آزاد). در حالی که ممکن است (اگرچه بسیار بعید است) کابل آسانسور قطع شود، اما همه آسانسورها در عصر مدرن دارای چندین دستگاه ایمنی هستند که از سقوط آزاد آسانسور و تصادف جلوگیری می کند. کابین آسانسور معمولاً توسط 2 تا 6 (حداکثر 12 یا بیشتر در تأسیسات مرتفع) کابل یا تسمه اضافی بالابر تحمل می شود که هر یک به تنهایی قادر به تحمل بار نامی آسانسور به اضافه بیست و پنج درصد وزن بیشتر است.

علاوه بر این، دستگاهی وجود دارد که تشخیص می دهد که آیا آسانسور سریعتر از حداکثر سرعت طراحی شده پایین می آید یا خیر. اگر این اتفاق بیفتد، دستگاه باعث می‌شود که کفش‌های ترمز مسی (یا سرامیک نیترید سیلیکون در تاسیسات بلند) در امتداد ریل‌های عمودی در شفت محکم شوند و آسانسور را به سرعت متوقف کنند، اما نه آنقدر ناگهانی که باعث آسیب شود. این دستگاه فرماندار نامیده می شود و توسط الیشا گریوز اوتیس اختراع شد.

علاوه بر این، یک بافر روغن/هیدرولیک یا فنر یا پلی اورتان یا تلسکوپی روغن/هیدرولیک یا ترکیبی (بسته به ارتفاع حرکت و سرعت حرکت) در پایین شفت (یا در پایین کابین و گاهی اوقات نیز در داخل کابین) نصب می شود. بالای کابین یا شفت) تا حدی از هرگونه ضربه جلوگیری کند.

با این حال، در تایلند در نوامبر 2012، یک زن در یک آسانسور سقوط آزاد کشته شد که به عنوان “اولین مرگ قانونی شناخته شده ناشی از سقوط آسانسور” گزارش شد.

خدمات کامل تعمیر موتور آسانسور در موتورهای آسانسور AC و DC استاندارد و همچنین موتورهای تخصصی از جمله موتورهای مورد استفاده در حمل و نقل مسافر و بار.

تعمیر موتور آسانسور با کیفیت شامل جداسازی گام به گام، بازرسی ها و اندازه گیری های دقیق برای شناسایی هرگونه آسیب الکتریکی و مکانیکی می باشد.
کلیه تعمیرات مکانیکی شفت، ژورنال بلبرینگ، زنگ انتهایی و غیره توسط ماشینکاران مجرب در داخل انجام می شود.

سیم‌پیچ‌های موتور قدیمی در یک اجاق فرسودگی با دمای کنترل شده جدا می‌شوند تا از افت راندمان در اثر آسیب لمینیت جلوگیری شود. سپس موتورها با استفاده از سیم، عایق و لاک با بالاترین کیفیت برای تعمیرات طولانی مدت در سخت ترین محیط های صنعتی بازسازی

در هنگام تعمیر آن را به متخصص بسپارید